Guster hadden we eindelek de kaans om de veurstellen Tachtig Tammo van Jan Henk de Groot te zain. Jan Henk vuilde zok weer hailemoal thoes in t Noaberhoes in Veelerveen. Tachtig Tammo in ploats van Tachteg Tammo dut ain tikkeltje vrumd aan, want ales wordt doan in t Grunnegs. t Is die vergeven Jan Henk, want doe hest ons en aal dij aander luu weer ain onvergeteleke oavend bezörgd. Het was n welkome oaflaaiden veur de hoastege wereld woarin wie leven.

Sinds onze eerste kennismoaken het dizze Grunneger laidjeszanger n geweldege ontwikkeln deurmoakt. Hai beheerst de goave om de simpele dingen van t leven op n hail beeldende menaaier in zien laidjes te verwoorden aal meer. Ik geleuf elk woord wat e zegd, want t komt liek oet zien haart. En dat wordt ook nog ais verstaarkt deurdat hai in Tachtig Tammo aal zien laidjes en aanmekoarproatjederij in t Grunnegs dut. De verhoallien van t onthoasten dij onmiskenboar deur de haile veurstellen hin lopt, is zo herkenboar. Net as de onderwaarpen woar hai over zingt, want elk haar vrouger wel n Bobo, kin wel n Janneke of haar n favoriete band zoas Europe? t Genougen om n topless zunnende mamme van n kammeroadje te kinnen, blift heloas veurbeholden aan n selekt gezelschop.

Jan Henk let hail dudelek maarken dat hai n gevuilsmens is. Mit n lach en n troan luustert het publiek oademloos noar zien grappege, moar ook sums indrokwekkende verhoalen. Ook mit zien luusterlaidjes krigt hai zien publiek moeskestil. Het beschrieven van de laifde veur zien Paulien, Myrthe, Midas en Riff ontbrekt nait. Ik zai nog Myrthe bloumkes plukken bie Bonney, Riff mit zien zakmes takjes snieden en zai t moment dat Midas vragt of der ook WiFi veur zien gleerbred is hailemoal veur mie.

In Tachtig Tammo wordt ain hail gezellege hoeskoamersfeer neerzet en let Jan Henk zain dicht bie de mensen te stoan. In Veelerveen wuir dat nog ais extroa duudelek deurdat t podium nait broekt wuir en hai gewoon op de vlakke vlouer optrad. Ook dat taikent hom. Noast zien schounen lopen. Das niks veur hom. En t is goud te maarken dat hai zok nait meer drok moaken huift. Niks gain gehoast meer, lekker gitaar speulen of de sportschool in. Dingen doun woar je joe goud bie vuilen en dij je oaltied aal ais doun wollen. Dat is de wieze road.

Tiedens Tachtig Tammo hoalt Jan Henk de handen lösjes om t stuur en vlogt naargens oet de bocht. En ook hoalt hai zok keureg aan de veurgeschreven snelhaid zoas de titel hom veurschrift. In t laidje over zien jeugdlaifde Janine hoalt hai zien vokoale uuthoalen hailemoal. Ook van n stukje publiekspartisipoatsie is Jan Henk nait vies. Hai geft t publiek in t Noabershoes roemschoots de kaans om mit te doun. En wel wait heuren wie doar ooit wat van terogge deurdat der ook opnoames van moakt binnen. We heuren t vanzulf. In elk gevoal verdaint Menno Wolthuis weer ain groot kompliment, want het geluud was weer hartstikke goud.

Aan t inde komt Jan Henk mit ain bekentenis hou t kin dat hai zo’n geweldeg talentvolle laidjesschriever worden is. In noavolgen van Robert Johnson wol hai zien ziel verkopen aan de duvel bie t Keerpunt van Spiekerboor. Gelukkeg haar de duvel der in t leste gain belang bie en mog Jan Henk hom holden.

Jan Henk bedankt dat we even weer soamen mit die in n vuurtje kieken moggen en dastoe bist welstoe bist. Wie verheugen ons nou aal op t volgende weerzain. In Ploazoa binnen wie der bie. Tot Ploazoa!

Bert Hensema

 TICKETS Martiniplaza 10 feb 2018

Jan Henk de Groot in ’t Schienvat op 18 november 2017 met zijn voorstelling “Tachtig Tammo”

Zaterdagavond gingen we naar Jan Henk de Groot in ’t Schienvat. Ik had wel eens vaag wat van hem gehoord. Iets met “Grönniger laidjes” en een gitaar zeg maar. En Inderdaad, precies wat ik dacht. Een vlot pratende, gitaarspelende donkerharige krullenbol die in een onvervalst dialect een voorstelling geeft. In het Gronings.

Review concert Jan Henk de Groot in De Zin, Harderwijk op 10 nov. 2017

Toen Harderwijk FM DJ Ab de Haas mij die vrijdagmiddag vroeg of ik zin had om mee te helpen bij De Zin die avond, wist ik nog niet wat voor artiest er zou optreden. “een singer-songwriter” werd er alleen gezegd. Nou heb ik in mijn tijd als stagiair podiumtechniek bij verscheidene podia er aardig wat over de vloer gehad, en hoewel het op z’n tijd best een lekkere soort muziek kan zijn, heb ik er over het algemeen niet heel erg veel mee.  Maar dan had ik Groninger Jan Henk de Groot dan ook nog nooit ontmoet.

Nou ben ik afgelopen zomer voor het eerst een dagje naar Groningen geweest. Ik vond het een heerlijke stad met een gezellige sfeer, en juist die typisch Grunningse sfeer heeft Jan Henk  met zich mee gebracht.
Mijn andere banden met het Noorden ligt in mijn eigen familie: mijn opa is een rasechte Appingedammer. Vroeger werd bij mijn moeder thuis ook Grunnings gepraat. Ik ken door hun hier en daar een woordje Gronings. Dus toen Jan Henk op een gegeven moment een liedje zong over zijn leutje wicht, die voor het eerst in de grote stad naar school ging, moest ik even lachen. Leutje wicht, zo noemde mijn moeders opa haar altijd. Schattig toch. Het liedje ook trouwens. Een van de meer ontroerende in zijn repertoire vanavond.

Tussen de nummers door vertelde Jan Henk honderduit over de achtergrond van zijn nummers: verhalen uit zijn eigen leven. Over zijn handige opa, die alles kon fixen, behalve zijn eigen gezondheid. Over het miniscule gehucht Westerdiepsterdallen, en Bonney, de koning van voornoemd gehucht. De platenzaak van Evelyn, over de lokale ‘apaarte’ Janneke en over Bobo, de hond uit zijn jeugd in 101 Dalmatiners.  Met een vocaal bereik die menigmaal het kippenvel op mijn armen tot het plafond deed stijgen en melodieën die niet alleen de gitaarsnaren, maar ook de hartensnaren beroerden, vulde die ene man met gitaar en mondharmonica het hele podium.

Fascinerend, hoeveel humor je in ontroerende en soms verdrietige verhalen kan stoppen. Over een burn out, het loslaten van je kinderen, het volgen en soms laten schieten van je dromen en het vinden van balans in je leven.  Hoe verstaanbaar het Grunnings wordt voor ons meestal ABN sprekende Harderwijkers als je de juiste tonen maar gebruikt. Met zo af en toe tekst en uitleg, dat wel.

Jan Henk vertelt over het ‘raif’ in zijn opa’s schuur,  leunt dan wat dichter naar de microfoon en zegt droogjes:  ‘dat betekent gereedschap voor jullie.’ Waarna hij weer enthousiast verder vertelt.
In het nummer  Dubbelcasettedeck, waar zijn liefde voor de band Europe centraal staat wordt opeens The Final Countdown ingezet. Harderwijk zingt luidkeels mee en volgens de zanger zelf, heeft hij nog nooit zo’n uitbindige respons gehad op deze 80’s klassieker.

De zaal luistert stil naar het beklemmende verhaal over de Kielsterachterweg, die menig automobilist de das om heeft gedaan. Het themanummer van zijn tour, getiteld Tachtig Tammo.  Netjes tachtig rijden op die weg. Je wilt niet opeens deel uit gaan maken van de schimmen die in het donker grijnzend tussen de bomen staan.

De avond wordt afgesloten met het ondeugende Mamme van Michel, maar niet voordat er even uitgebreid ‘Lang zal hij leven’ wordt gezongen voor Jan Henk, die de dag ervoor in de gloria was. Bonney wordt van achterin de zaal naar voren gehaald en mag even meezingen met het slotnummer.

Ik wist die ochtend toen ik opstond niet dat ik me die avond in de Zin zou bevinden, maar ik ben zo blij dat ik ben gegaan. Ik heb gelachen, gegierd, gejankt en genoten. Een avondje Jan Henk de Groot is een ervaring op zich, en eentje die ik echt iedereen aanraad.

Linda