Bert Wijnholds over Tachtig Tammo in VanBeresteyn

Posted on by
Reageer

Stoefbie dijzulfde beruchte drokke, jachtege weg ligt t mainst onthoastende dörp van Grunnen, Westerdaipsterdale. Vroag dat mor aan Bonney Brattinga, al meer as vatteg joar inwoner van t nog twij huzen tellende dörp. Hai het ook n zet d’ainegste bewoner west en mag zoch de ‘Keunenk van Westerdaipsterdale’ nuimen. Dij tuddel het Jan Henk de Groot hom verlaind deur zien twijde Grunnegstoalege album zo te nuimen. d’Opnoames veur t album binnen bie Bonney thuus moakt. Doar kon Jan Henk rusteg waarken zunder òflaaiden.

‘Tachtig Tammo!’ hait ook t theoaterpergram woarmit JH nou bie t pad is. Doarin nemt hai ons mit noar Bonney zien leutje keunenkriek, woar t kampvuur braandt, de wien riekelk vluit en de tied liekt stil te stoan. t Onthoasten lopt as rooie droad deur de veurstèllen noar Lohuesioans resept: gain band, gain gelikte show, de zanger het bloots zien stem en n riege akoestische instermenten. Meer as genog om zien verhoal bie t pebliek over te brengen.

As je even van t gas goan, is der tied om joen leven te beschaauwen, mit de mooie en male dingen dij derbie heuren. Mit zien laidjes en vertelsters geft e n persoonlek beeld van zien leven: zien jeugd, zien aigen kinder, femilie, waark. t Binnen voak de leutje dingen in t leven woar de schierste verhoalen en de biezunderste laidjes in zitten. Vrolekhaid en melancholie wizzeln nander doarbie òf. Der kommen ook wel wat stoerdere onderwaarpen veurbie, zo as zien burn-out, mor ook dat wait JH op n lichte menaaier te brengen, mit nummers as t beschaauwende ‘Evenwicht‘ en t jentege ‘Vuurtje kieken‘.

Hai brengt n nij laid over zien dochter, wieder is t bekìnd waark van zien albums ‘Weerom’ en vanzulf ‘Keunenk …’, woaronder zien grootste hits. Vanzulf komt de ‘Mamme van Michel’ veurbie, de vraauw dij aan de waige ston van zien sukses. ‘Dubbelcassettedeck‘ gaait noadloos over in n stukkie van ‘The final countdown’ en weerom. Bie òfwezeghaid van zien Troebadoers-pazzipanten imiteert hai dij zangpertijen in ‘Riekdom‘ (zien Jongedijk is beter as zien Vissering, mor dat kin ook gaauw).

In Grunnen wozzen wie t vanzulf al n zetje, mor mit ‘Tachtig Tammo!’ bewist Jan Henk de Groot weer bie de beste Nedersaksische zanger-laidschrievers te heuren. Boeten ons pervinzie maggen ze dat ook wel es waiten. En doar begunt al n beetje gang in te kommen, n laange riege optredens brengt hom tot in Harderwiek, Houten en Zêvender (Zevenaar). Wat mie aangaait staait e al bovenaan, noa de leste toer van dij aine Drìnt dij landelk volle zoalen trekt. k Heb al noar hom verwezen: Lohues, goa es gaauw aan kaande, der mot aine langes. Of heb ik der nou teveul gas op?

Uut de laidjes en verhoalen van Jan Henk de Groot kin je n goie wieshaid mitnemen: haard joagen is naargens goud veur. Ik schreef t ook al in mien eerste zin. Noa t onthoasten bie de veurstellen ging t den ook, om de zanger aan te hoalen, nait te haard, nait te haard over de Kielsterachterweg weer op huus aan.

Verslag van het concert in Veelerveen

Posted on by
2

Guster hadden we eindelek de kaans om de veurstellen Tachtig Tammo van Jan Henk de Groot te zain. Jan Henk vuilde zok weer hailemoal thoes in t Noaberhoes in Veelerveen. Tachtig Tammo in ploats van Tachteg Tammo dut ain tikkeltje vrumd aan, want ales wordt doan in t Grunnegs. t Is die vergeven Jan Henk, want doe hest ons en aal dij aander luu weer ain onvergeteleke oavend bezörgd. Het was n welkome oaflaaiden veur de hoastege wereld woarin wie leven.

Sinds onze eerste kennismoaken het dizze Grunneger laidjeszanger n geweldege ontwikkeln deurmoakt. Hai beheerst de goave om de simpele dingen van t leven op n hail beeldende menaaier in zien laidjes te verwoorden aal meer. Ik geleuf elk woord wat e zegd, want t komt liek oet zien haart. En dat wordt ook nog ais verstaarkt deurdat hai in Tachtig Tammo aal zien laidjes en aanmekoarproatjederij in t Grunnegs dut. De verhoallien van t onthoasten dij onmiskenboar deur de haile veurstellen hin lopt, is zo herkenboar. Net as de onderwaarpen woar hai over zingt, want elk haar vrouger wel n Bobo, kin wel n Janneke of haar n favoriete band zoas Europe? t Genougen om n topless zunnende mamme van n kammeroadje te kinnen, blift heloas veurbeholden aan n selekt gezelschop.

Jan Henk let hail dudelek maarken dat hai n gevuilsmens is. Mit n lach en n troan luustert het publiek oademloos noar zien grappege, moar ook sums indrokwekkende verhoalen. Ook mit zien luusterlaidjes krigt hai zien publiek moeskestil. Het beschrieven van de laifde veur zien Paulien, Myrthe, Midas en Riff ontbrekt nait. Ik zai nog Myrthe bloumkes plukken bie Bonney, Riff mit zien zakmes takjes snieden en zai t moment dat Midas vragt of der ook WiFi veur zien gleerbred is hailemoal veur mie.

In Tachtig Tammo wordt ain hail gezellege hoeskoamersfeer neerzet en let Jan Henk zain dicht bie de mensen te stoan. In Veelerveen wuir dat nog ais extroa duudelek deurdat t podium nait broekt wuir en hai gewoon op de vlakke vlouer optrad. Ook dat taikent hom. Noast zien schounen lopen. Das niks veur hom. En t is goud te maarken dat hai zok nait meer drok moaken huift. Niks gain gehoast meer, lekker gitaar speulen of de sportschool in. Dingen doun woar je joe goud bie vuilen en dij je oaltied aal ais doun wollen. Dat is de wieze road.

Tiedens Tachtig Tammo hoalt Jan Henk de handen lösjes om t stuur en vlogt naargens oet de bocht. En ook hoalt hai zok keureg aan de veurgeschreven snelhaid zoas de titel hom veurschrift. In t laidje over zien jeugdlaifde Janine hoalt hai zien vokoale uuthoalen hailemoal. Ook van n stukje publiekspartisipoatsie is Jan Henk nait vies. Hai geft t publiek in t Noabershoes roemschoots de kaans om mit te doun. En wel wait heuren wie doar ooit wat van terogge deurdat der ook opnoames van moakt binnen. We heuren t vanzulf. In elk gevoal verdaint Menno Wolthuis weer ain groot kompliment, want het geluud was weer hartstikke goud.

Aan t inde komt Jan Henk mit ain bekentenis hou t kin dat hai zo’n geweldeg talentvolle laidjesschriever worden is. In noavolgen van Robert Johnson wol hai zien ziel verkopen aan de duvel bie t Keerpunt van Spiekerboor. Gelukkeg haar de duvel der in t leste gain belang bie en mog Jan Henk hom holden.

Jan Henk bedankt dat we even weer soamen mit die in n vuurtje kieken moggen en dastoe bist welstoe bist. Wie verheugen ons nou aal op t volgende weerzain. In Ploazoa binnen wie der bie. Tot Ploazoa!

Bert Hensema

Verslag concert Schienvat in Erica

Posted on by
Reageer

Jan Henk de Groot in ’t Schienvat op 18 november 2017 met zijn voorstelling “Tachtig Tammo”

Zaterdagavond gingen we naar Jan Henk de Groot in ’t Schienvat. Ik had wel eens vaag wat van hem gehoord. Iets met “Grönniger laidjes” en een gitaar zeg maar. En Inderdaad, precies wat ik dacht. Een vlot pratende, gitaarspelende donkerharige krullenbol die in een onvervalst dialect een voorstelling geeft. In het Gronings.

Ik kan Groningers goed verstaan en ik kan het dialect zeer waarderen vanwege de oorspronkelijkheid, waardoor de ziel van de verteller tamelijk bloot komt te liggen. Mooie liedjes, ingeleid met sappige verhaaltjes over alledaagse en dicht bij “de echte wereld” staande belevenissen. Daar is geen woord engels bij nodig.
Verhaaltjes over zijn Opa die alles kan en over de plaatselijke platenzaak Evelyntje waar het zo fijn toeven is. Verhalen over de Kielsterachterweg en Westerdaipsterdale waar een huisje staat midden tussen de bieten en aardappels waar je zo prettig achter in de tuin kunt poepen. Ook waren er fijne liedjes over zijn hond, de mamme van Michel en over een jeugdliefde Janine. “Vuurtje kieken” over een burn-out en “sikkem vatteg” over de twijfel die toeslaat rond je veertigste geven een kijkje in het diepst van de ziel. Jan Henk ging bijna twee uur tekeer met hoorbaar en zichtbaar genoegen wederzijds.
Kortom, een fijne muziekavond in ’t Schienvat waarin de muziek en de teksten van alle kanten raakte. Zelfs “the final countdown” vond een plekje.

Jan Henk de Groot, bedankt en tot de volgende keer.
aMoie!

Philip Lohues

verslag van concert in Harderwijk

Posted on by
Reageer

Review concert Jan Henk de Groot in De Zin, Harderwijk op 10 nov. 2017

Toen Harderwijk FM DJ Ab de Haas mij die vrijdagmiddag vroeg of ik zin had om mee te helpen bij De Zin die avond, wist ik nog niet wat voor artiest er zou optreden. “een singer-songwriter” werd er alleen gezegd. Nou heb ik in mijn tijd als stagiair podiumtechniek bij verscheidene podia er aardig wat over de vloer gehad, en hoewel het op z’n tijd best een lekkere soort muziek kan zijn, heb ik er over het algemeen niet heel erg veel mee.  Maar dan had ik Groninger Jan Henk de Groot dan ook nog nooit ontmoet.

Nou ben ik afgelopen zomer voor het eerst een dagje naar Groningen geweest. Ik vond het een heerlijke stad met een gezellige sfeer, en juist die typisch Grunningse sfeer heeft Jan Henk  met zich mee gebracht.
Mijn andere banden met het Noorden ligt in mijn eigen familie: mijn opa is een rasechte Appingedammer. Vroeger werd bij mijn moeder thuis ook Grunnings gepraat. Ik ken door hun hier en daar een woordje Gronings. Dus toen Jan Henk op een gegeven moment een liedje zong over zijn leutje wicht, die voor het eerst in de grote stad naar school ging, moest ik even lachen. Leutje wicht, zo noemde mijn moeders opa haar altijd. Schattig toch. Het liedje ook trouwens. Een van de meer ontroerende in zijn repertoire vanavond.

Tussen de nummers door vertelde Jan Henk honderduit over de achtergrond van zijn nummers: verhalen uit zijn eigen leven. Over zijn handige opa, die alles kon fixen, behalve zijn eigen gezondheid. Over het miniscule gehucht Westerdiepsterdallen, en Bonney, de koning van voornoemd gehucht. De platenzaak van Evelyn, over de lokale ‘apaarte’ Janneke en over Bobo, de hond uit zijn jeugd in 101 Dalmatiners.  Met een vocaal bereik die menigmaal het kippenvel op mijn armen tot het plafond deed stijgen en melodieën die niet alleen de gitaarsnaren, maar ook de hartensnaren beroerden, vulde die ene man met gitaar en mondharmonica het hele podium.

Fascinerend, hoeveel humor je in ontroerende en soms verdrietige verhalen kan stoppen. Over een burn out, het loslaten van je kinderen, het volgen en soms laten schieten van je dromen en het vinden van balans in je leven.  Hoe verstaanbaar het Grunnings wordt voor ons meestal ABN sprekende Harderwijkers als je de juiste tonen maar gebruikt. Met zo af en toe tekst en uitleg, dat wel.

Jan Henk vertelt over het ‘raif’ in zijn opa’s schuur,  leunt dan wat dichter naar de microfoon en zegt droogjes:  ‘dat betekent gereedschap voor jullie.’ Waarna hij weer enthousiast verder vertelt.
In het nummer  Dubbelcasettedeck, waar zijn liefde voor de band Europe centraal staat wordt opeens The Final Countdown ingezet. Harderwijk zingt luidkeels mee en volgens de zanger zelf, heeft hij nog nooit zo’n uitbindige respons gehad op deze 80’s klassieker.

De zaal luistert stil naar het beklemmende verhaal over de Kielsterachterweg, die menig automobilist de das om heeft gedaan. Het themanummer van zijn tour, getiteld Tachtig Tammo.  Netjes tachtig rijden op die weg. Je wilt niet opeens deel uit gaan maken van de schimmen die in het donker grijnzend tussen de bomen staan.

De avond wordt afgesloten met het ondeugende Mamme van Michel, maar niet voordat er even uitgebreid ‘Lang zal hij leven’ wordt gezongen voor Jan Henk, die de dag ervoor in de gloria was. Bonney wordt van achterin de zaal naar voren gehaald en mag even meezingen met het slotnummer.

Ik wist die ochtend toen ik opstond niet dat ik me die avond in de Zin zou bevinden, maar ik ben zo blij dat ik ben gegaan. Ik heb gelachen, gegierd, gejankt en genoten. Een avondje Jan Henk de Groot is een ervaring op zich, en eentje die ik echt iedereen aanraad.

Linda