Review concert Jan Henk de Groot in De Zin, Harderwijk op 10 nov. 2017
Toen Harderwijk FM DJ Ab de Haas mij die vrijdagmiddag vroeg of ik zin had om mee te helpen bij De Zin die avond, wist ik nog niet wat voor artiest er zou optreden. “een singer-songwriter” werd er alleen gezegd. Nou heb ik in mijn tijd als stagiair podiumtechniek bij verscheidene podia er aardig wat over de vloer gehad, en hoewel het op z’n tijd best een lekkere soort muziek kan zijn, heb ik er over het algemeen niet heel erg veel mee. Maar dan had ik Groninger Jan Henk de Groot dan ook nog nooit ontmoet.
Nou ben ik afgelopen zomer voor het eerst een dagje naar Groningen geweest. Ik vond het een heerlijke stad met een gezellige sfeer, en juist die typisch Grunningse sfeer heeft Jan Henk met zich mee gebracht.
Mijn andere banden met het Noorden ligt in mijn eigen familie: mijn opa is een rasechte Appingedammer. Vroeger werd bij mijn moeder thuis ook Grunnings gepraat. Ik ken door hun hier en daar een woordje Gronings. Dus toen Jan Henk op een gegeven moment een liedje zong over zijn leutje wicht, die voor het eerst in de grote stad naar school ging, moest ik even lachen. Leutje wicht, zo noemde mijn moeders opa haar altijd. Schattig toch. Het liedje ook trouwens. Een van de meer ontroerende in zijn repertoire vanavond.
Tussen de nummers door vertelde Jan Henk honderduit over de achtergrond van zijn nummers: verhalen uit zijn eigen leven. Over zijn handige opa, die alles kon fixen, behalve zijn eigen gezondheid. Over het miniscule gehucht Westerdiepsterdallen, en Bonney, de koning van voornoemd gehucht. De platenzaak van Evelyn, over de lokale ‘apaarte’ Janneke en over Bobo, de hond uit zijn jeugd in 101 Dalmatiners. Met een vocaal bereik die menigmaal het kippenvel op mijn armen tot het plafond deed stijgen en melodieën die niet alleen de gitaarsnaren, maar ook de hartensnaren beroerden, vulde die ene man met gitaar en mondharmonica het hele podium.
Fascinerend, hoeveel humor je in ontroerende en soms verdrietige verhalen kan stoppen. Over een burn out, het loslaten van je kinderen, het volgen en soms laten schieten van je dromen en het vinden van balans in je leven. Hoe verstaanbaar het Grunnings wordt voor ons meestal ABN sprekende Harderwijkers als je de juiste tonen maar gebruikt. Met zo af en toe tekst en uitleg, dat wel.
Jan Henk vertelt over het ‘raif’ in zijn opa’s schuur, leunt dan wat dichter naar de microfoon en zegt droogjes: ‘dat betekent gereedschap voor jullie.’ Waarna hij weer enthousiast verder vertelt.
In het nummer Dubbelcasettedeck, waar zijn liefde voor de band Europe centraal staat wordt opeens The Final Countdown ingezet. Harderwijk zingt luidkeels mee en volgens de zanger zelf, heeft hij nog nooit zo’n uitbindige respons gehad op deze 80’s klassieker.
De zaal luistert stil naar het beklemmende verhaal over de Kielsterachterweg, die menig automobilist de das om heeft gedaan. Het themanummer van zijn tour, getiteld Tachtig Tammo. Netjes tachtig rijden op die weg. Je wilt niet opeens deel uit gaan maken van de schimmen die in het donker grijnzend tussen de bomen staan.
De avond wordt afgesloten met het ondeugende Mamme van Michel, maar niet voordat er even uitgebreid ‘Lang zal hij leven’ wordt gezongen voor Jan Henk, die de dag ervoor in de gloria was. Bonney wordt van achterin de zaal naar voren gehaald en mag even meezingen met het slotnummer.
Ik wist die ochtend toen ik opstond niet dat ik me die avond in de Zin zou bevinden, maar ik ben zo blij dat ik ben gegaan. Ik heb gelachen, gegierd, gejankt en genoten. Een avondje Jan Henk de Groot is een ervaring op zich, en eentje die ik echt iedereen aanraad.
Linda
Een schier dag !