Recensie Klaas van der Meulen ‘Tachtig Tammo’ in Tante Zweel, 14 jan 2018
De kop wat dikker, het haar dunner, een schiere Audi, begin veertig en ‘zul de laifde nog kommen?’
Troubadour Jan Henk de Groot in Bistro Tante Sweel 14 januari 2018; entree € 15,-
Drenthe, 2018. Het is een grijze, koude, winterse dag tussen carbidschieten, midwinterhoornblazen en paasvuren in. Het enige lichtpunt in de verre omtrek is Jan Henk de Groot, ‘keunenk van Westerdaipsterdale’, die ons van 15.00 – 17.40 uur met zijn programma ‘Tachtig Tammo’, meeneemt naar het Groningen van zijn jeugd. ‘Tachtig Tammo’ is een spreuk die in de jaren 90 op verkeersborden langs de Kielsterachterweg, westelijk van Veendam, te lezen was en diende om automobilisten tot minder spoed te manen. Het onthaasten-thema komt enkele keren terug, evenals heimwee naar vroeger, jeugdliefdes en een lading jeugdherinneringen. Speelpunt is Tante Sweel, een minitheater in Zweeloo. Het publiek zit verspreid door de zaal achter donkere tafels, op barkrukken aan de bar; de theekopjes in de vensterbank, plastic baksteenbehang aan de muren. De tochtdeuren blijven lekker piepend zwiepen, en heel soms hoor je een telefoon (‘Sssttt, ja schat, ik kom zo, zet de aardappels maar alvast op.’) De entourage lijkt gemaakt voor Jan Henk.
Streektaalprijswinnaar De Groot, ooit persoonlijk begeleider in de gehandicaptenzorg, Zuidhorner, vader van drie, BG‘er (bekende Groninger), leraar ‘songwriting’ aan het MBO, burn-out-ervaringsdeskundige, is met recht een bard of troubadour te noemen. Deze jas past hem beter dan het moderne singer-songwriter. Door het land reizend in een Espace vol gitaren en geluidstechniek zit hij de ene avond in Houten (Utr.), de andere middag voor een uitverkochte zaal in Zweeloo. Een stuk of vijftig liefhebbers van het Gronings, of van de streektaal in het algemeen, luisteren een kleine drie uren (!), even onderbroken door een plas- bier- of theepauze, naar de mooie liedjes van Jan Henk de Groot.
De Groot ontpopt zich voor mij en mijn naast me zittende stad-Groningse poedie (wij horen hem voor het eerst, ja echt) als een 42-jarige romanticus die dweept met het platteland en de jeugd, de muziek van vroeger op vinyl en vuurtjes stoken. Hij schuwt emoties en gevoeligheden niet. Sentimenten liggen op de loer. Er komen teksten voorbij over de hond Bobo, over de jeugd die meer met ‘rapjederij’ en minicraft heeft dan met buiten spelen en in bomen klimmen. Over buurtschappen, touren in Noord-Groningen, de Kielsterachterweg, de twee huizen, over het bultje, in Westerdaiperdale en over de Sound of Music-achtige sfeer in zijn gezin tijdens een barbecue. Bij De Groot geen woord over FC Groningen, krimp, fabriekssluitingen, aardbevingen, de Nam, de politiek, of ‘het westen’. Zijdelings komt de pyromanie in ‘t Zandt voorbij. De inwoners zouden na de drukte wel aan wat vertier toe zijn, maar ze vonden The Voice of Holland natuurlijk weer belangrijker. Hij doet me aan Lohues denken. Soms, bijvoorbeeld bij het lied ‘Janneke’ aan de tekst ‘Frekie’ van Willem Wilmink.
De Groot, ooit gestimuleerd door opa, met wie hij nog een gitaar maakte, maar die ook verrekte irritant kon wezen, speelt prachtig gitaar, soms begeleidt hij zichzelf op de mondharmonica. Zijn stem heeft een groot bereik, zowel in de hoogte als in de breedte, de verte en de diepte. Heel soms vrees je dat hij bij een fenomenale uithaal ‘achter de poest’ zal raken, maar dat gebeurt mooi niet. Fraai is een vocale vioolsolo en later hoor ik een gezongen zingende zaag. Het geluid scoort deze middag een tien.
In leuke begeleidende en verbindende teksten licht De Groot zijn liedjes toe. Mooie, uitwaaierende verhalen met prachtige Groningse woordvondsten als ‘scharreltjederij’, ‘verkeringderij’, ‘soundcheckderij’ en meer. De mooiste nummers zijn ‘O, o, o, Janine’ over een onzekere, onstuitbaar verliefde beugelpuber die extatisch en tegelijk liefdevol Janine (Albring) bezingt en ‘Dubbelcassettedeck’ over lang vervlogen tijden en de onuitwisbare herinneringen aan de oneindige mogelijkheden van het dubbelcassettedeck, een jongensding dat net zo gelukkig maakte als een multifunctioneel Zwitsers zakmes.
Als toegiften krijgen we ‘de moeder van Michel’ en Spiekerboor, over een negenjarige die onder de indruk is van de topless zonnende moeder van een vriendje onder de strakblauwe lucht in de strakblauwe sloggi en over het begin van des zangers muzikale talenten. Na het dankwoord van de Sweel-Cultureel-voorzitter krijgt De Groot nog heel royaal drie flesjes plaatselijk gebrouwen bier aangeboden.
Dagblad van het Noorden feb 2018
Dagblad van het Noorden oktober 2017
Fanclubblad Normaal feb 2017
Telegraaf 20-1-2017
WESTERKWARTIER 18-1-2017
PLATOMANIA
HEAVEN dec 2016
Jan Henk de Groot
Keunenk Van Westerdaipsterdale
Marista
Sinds we hem in het Engels zingend leerden kennen met de in 2013 uitgekomen cd Riff, zijn we fan van de Groningse singer-songwriter Jan Henk de Groot, en dat wordt ook niet minder met het nieuwe Keunenk van Westerdaipsterdale, want opnieuw bewijst de Groot met speels gemak uitmuntende liedjes uit zijn mouw te kunnen schudden, waarbij het dus ook niet uitmaakt of hij Gronings zingt of een andere taal. Dat hij daarbij een brede variëteit aan liedjes kan brengen, laat hij al even gemakkelijk horen, want of hij nu een aangrijpend folkliedje brengt, een humoristische uptempo-song of een pakkende popdeun, altijd bewijst hij voortreffelijk te kunnen zingen, een uitstekend gitarist te zijn en zijn muziek ook precies goed te kunnen produceren. Wat dat aangaat bewijst hij hier opnieuw tot de betere singer-songwriters van Nederland te horen en hoort hij in de dialectpop zelfs absoluut tot de top, net onder Daniël Lohues.
Pieter Wijnstekers 8-
Music Maker nov 2016
Moors Magazine okt 2016
GEZINSBLAD
FILEUNDER okt 2016
NEWfolkSOUNDS 22 november 2016
Jan Henk de Groot – Keunenk van Westerdaipsterdale (Marista MCD 16207)
Jan Henk de Groot houdt van melodieuze muziek en kleine vertellingen. Bij hem geen standaardwijsjes, maar wel herkenbare verhaaltjes op interessante melodieën. De tweede streektaal-cd van de Groninger zanger-liedschrijver draagt opnieuw dat handelsmerk.
In de opening legt hij Sikkom vatteg (Bijna veertig) op tafel. Een echt nare leeftijd is dat niet. Dat blijkt wel uit de heerlijke begeleiding op snaren (Bernard Gepken) en de vioolpartij (Paulien van der Wal).
Op zo’n leeftijd blik je terug. Dan komen de minder leuke ervaringen ook naar boven, de burn-out (Vuurtje kieken), de liefdescrisis (Noeit meer missen, in duet met Marlene Bakker) en de kater (Alex’ blues). In Evenwicht reflecteert De Groot op die afgelopen jaren. Het is een van de mooiste liedjes op de schijf.
Daartussen schitteren de uitvergrotingen van gewone mensenlevens, zoals die van Opa (kin alles), de mensen van de platenzaak (Evelyntje), zoon Midas en natuurlijk Bonney, de koning van Westerdiepsterdallen (waar ook de opnamen plaatsvonden). De zanger- liedschrijver plaatst ze allemaal op een voetstuk.
En dan zijn er nòg vier liedjes met dat Jan Henk-stempel in heerlijke muziek verpakt. Alweer zo’n schijf om van te genieten.
Joop van den Bremen
Evert Bisschop Boele Blog Kielsterachterweg
Harry Niehof over Weerom:
“In een lied over een weg roept hij een sfeer van zinderende dreiging op, zowel in de binnen- als de buitenwereld. Welke weg dan? De Pan-American Highway? Route 66, de weg van de Dustbowl naar het beloofde land California? Nee mensen, de Kielsterachterweg. Jan Henk de Groot. Weerom. Klasse”
Jan Hoekman (Keystone agency)
Weerom – Jan Henk de Groot: nabij, herkenbaar, heerlijk!
Wat maakt een album bijzonder? Waarom grijpen liedjes je aan? Vragen die in me opkwamen tijdens het – herhaaldelijk, herhaaldelijk – luisteren naar ‘Weerom’ het inderdaad bijzonder mooie album van Jan Henk de Groot.
Nabijheid, dat is een reden. Het is dat er een enkele kapitale boerderij het zicht belemmerd, anders zag ik de Kielsterachterweg vanaf de keukentafel in de verte liggen. En de nabijheid van de taal. Een Noord Drenth is toch een beetje Groninger. Dat De Groot in het Gronings zingt, brengt zijn liedjes dichterbij. Wat is vernuver mie wel toch een heerlijke zin. Net als kop der veur.
Herkenbaarheid, ook dat maakt het album bijzonder. We zijn duidelijk tijdgenoten, merk ik als hij zingt over het dubbelcassettedeck, de PLO sjaal, Dukes of Hazard en de General Lee. Niet altijd met dezelfde smaak, ik hou namelijk niet van schaatsen, maar zoals De Groot er dan weer een schitterende ballade van maakt, waarin hij met woorden het tafereel voor je ogen tovert, ik zou er bijna ijzers van onderbinden.
Er klinkt een lichte hang naar het verleden door in het album, naar jeugd en opgroeien. Melancholisch bij tijd en wijle (Speulen op d’boerderij bie Wietse, hutten bauwen in t stro/Den mit pa in lelk Eendje weer noar hoes/was t moar aaltied zo), maar vaak ook met een vette knipoog (strak blaauwe ogen, de zunne in t hoar/eerste vraauw van mien dreunen, ik was krapaan 9 joar – over de Mamme van Michel).
Heb ik een favoriet? Ja! Gisteren verliet ik bij de woorden ’t Bord zegt mie: verloatst bebaauwde kom’ Hoogezand. Volumeknop omhoog. Kielsterachterweg op de Kielsterachterweg. Er joegen me geen zwarte wolken na en ik kwam gewoon weer thoes van de Kielsterachterweg. Op t Knoal, daar moest ik wezen!
Jan Henk de Groot speelt op 1 november samen met Edwin Jongedijk en Alex Vissering in café ’t Keerpunt in Spijkerboor. Vanuit Hoogezand: bij de tweede rotonde rechtsaf op … de Kielsterachterweg.
New Folk Sounds:
CD recensie
Jan Henk de Groot – Weerom
Ik had nog nooit heurt van Jan Henk de Groot veurdat ik berichties kreeg van Alex Vissering op Facebook dat ie samen mit de Troebadoers (Vissering, Jongendijk en de Groot) gung optreden ! En in november kwam dan zien eerste Grunniger CD (spaigelploatje) ‘Weerom’ uut in de Taolkraant is er natuurlijk ok ruumte veur aandere Nedersaksische talen dus daorumme dizze keer ies een Grunningse CD. Jan Henk hèf al in een bulte bandties espeult The Alcodoll, Coltfish, Stremler, Plantenga en De Groot, Goldfish mar ’t is allemaole begunt mit het playbacken van The Final Countdown. Mar hij hèf zeer zeker een gedegen opleiding geneuten op het Grunninger conservatorium en is now docent songwriting op de Schoele veur de Schone Kunsten.
Er staot dartien mooie verschillende liedties op die vake over de gewone dingen in ’t leem gaot.
Het begunt mit ‘Een mooi begun’ , een lied over zien dagelijkse doen en laoten, kiender en nog zoveule meer. Janneke , is zoen wichie dat ieder dorp wel hèf, een beetie vrumd mar wel geliefd bij iederiene en as der niet is wordt ze mist ! Wies mit die , is een liefdesveklaoring an iemand uut zien omgeving die onwies diepe in de putte zit en die hij er mit zien liefde er probeert uut te trekken. Aaltied zo , Is een verlangen umme trögge te gaon naor zien jeugd, maar toch tevreden mit wat ie now hèf ! Het grös is hum gruin genog ! Dubbelcassettedeck , is een nummer wat mij het minste ansprèk wat melodie betreft, mar het is net as het veurige nummer trögge in de tied ! Mamme van Michel , een zomers melodiechie over een eerste ‘seksuele ervaring’ op negen jaorige leeftied de blote borsten van zien kammeraodtie te zien in de tuune. Een flink aantal dagen van in de warre west, verliefd tot over zien oren ! ’t Ies van Kolham , hunkeren naor de winter; ja dat kan ! Ik hebbe d’r zölf niks mit mar sommige meinsen bint now ienmaol wild van scheuvelen. Weerom , het titelnummer van de CD; een strubbeling in de liefde hèf iedere wel ies en daor giet dit lied over weerumme gaon want vake kunt wij ok niet zunder mekare ! Vernuver mie wel , over het alleen wezen en toch vernuvert hij ‘m wel mar toch blèf er verlangen naor een vrouw. Terug noar de stamtoavel , de verhalen die verteld wordt an de stamtaovel bint de verdrieties die elkenien wel ies hèf, mar iederiene kan er zien verhaal kwiet ! Er wordt elusterd en dat is het belangriekste ! Kielsterachterweg , angstig liedtie over een straote die al veule slachtoffers maakt hèf, daor bij he’j bijna ’t gevuul da’j over die straote ried ! Sloap mor mien wichtje , slaopliedtie veur zien dochtertie waor zien liefde veur heur hartstikke dudelijk is. ’t Lester laid , is het leste liedtie op ’t spaigelploatje; giet over zien liefde veur de muziek en optreden waor ie niet zunder kan, mar as hij thuus komp zingt ie veur heur het leste lied !
Al met al is het een mooie CD eworden en wij as Drenten magt ok wel een beetie wies wezen mit dizze Grunniger want hij promoot mit zien muziek en goeie teksten wel de Nedersaksische taal. En de CD misstiet niet in een Drentse CD kaste !
Harry Boertien programmamaker Radio Hoogeveen ‘Plaatstaal’
Musicmaker
